Farce Plus; شبکه های اجتماعی: عاطفه شریعتی در صفحه اینستاگرام خود نوشت: تا همین چند سال پیش در میان سریال های هالیوودی کارگردانانی بودند که وظیفه خود می دانستند یکی دو شخصیت فرعی را همجنس گرا به تصویر بکشند و با دقت سلیقه مخاطب را عادت دهند.
تا چند سال پیش، همجنس‌بازان در فیلم‌ها اغلب در کودکی دچار آسیب‌های روحی می‌شدند و ما برای اینکه ما بینندگان را دوست داشته باشیم، پذیرفتیم که توسط پدر، برادرشان مورد تعرض قرار گرفته‌اند و حالا حق دارند به جنس مخالف تغییر کنند. .
طبق قاعده و محتوای مشخص، اما قدم به قدم به جایی رسیده اند که شخصیت های اصلی داستان را نوجوانان، میانسالان و حتی پیرمردها و پیرزنان سریال خود تشکیل می دهند و ملت را به احترام به خواسته هایشان تشویق می کنند. همکلاسی، فرزند یا دوست همجنسگرای خود را بپذیرید و با جسارت انحراف – یا به نظر آنها هرزگی – را در میان خانواده سنتی یا همسالان و جامعه فریاد بزنید.
شاید بچه ها در این فدای لذت و پول شانس بیشتری برای محافظت داشتند و انیمیشن کمی پشت این فضا پیش رفت. حتی سالی که والت دیزنی میکی ماوس و دونالد داک را به عنوان دوستان همجنس گرا معرفی کرد، ناراحتی و واکنش عمومی تا حدودی آرامش بخش بود. اکنون با دوبله فارسی کارتون های والت دیزنی با صحنه های روشن و واضحی روبرو هستیم.
از سوی دیگر، اکثر سریال‌های موعظه‌آمیز و تهمت‌آمیز درباره همجنسگرایی را با دوبله و ترجمه و کمی سانسور در شبکه‌های تلویزیونی داخلی در اختیار نوجوانان و مردم کشورمان می‌بینیم.
من می توانم این یادداشت را با فریاد زدن به مسئولان به پایان برسانم: «چرا اینجا نشسته اید و دست به دامان ما می شوید و از ما کمپین و امضا می خواهید، فقط برای اینکه خوش بینی در نهایت منجر به عذرخواهی شود و در مدت کوتاهی کمی سانسور بیشتر شود. از زمان!”
اما من یک سوال مهمتر دارم:
قانون و پلیس و مسئولان چقدر می توانند از فرزندان و نوجوانان و خودمان محافظت کنند؟ شاید باید از خودمان محافظت کنیم…
برنده این جنگ نابرابر در نهایت کیست؟
انتهای پیام/
می توانید این مقاله را ویرایش کنید
این مقاله را برای صفحه اول پیشنهاد دهید